Κορακοβούνι & 1821. Η βιογραφία του Γεωργίου Λεβέντη (Μέρος ΄Γ)
Τα προηγούμενα μέρη μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ Ά & ΕΔΩ ΄Β
Το σχέδιον επέτυχε πληρέστατα˙ οι οδοιπορούντες έφθασαν ακινδύνως εις Μεχαδείαν˙ εκείθεν ο Καραγεώργης και ο γραμματεύς του συνωδεύθησαν υπό μόνου του Ολυμπίου μέχρι των μεθορίων, οπόθεν ανυπερθέτως μεταβάντες εις Σερβίαν παρεδόθησαν εις χείρας του φίλου των Κνιάζου Βοΐτσα, μεθ’ ου συνεχή έσχον πρότερον αλληλογραφίαν και παρά τω οποίω ήδη κατέλυσαν. Ακολούθωςεπέστρεψεν ο Ολύμπιος εις Μεχαδείαν, ίνα ποιήση δήθεν χρήσιν των θερμών υδάτων, έχων μεθ’ εαυτού και την οικογένειάν του. Ο κυριώτατος του επιχειρήματος τούτου σκοπός ήτο να φθάση ασφαλώς εις Σερβίαν ο Καραγεώργης, να παραλάβη την αρχήν δια της εκεί μεγάλης δυνάμεώς του, και να διενεργήση την δραστικωτέραν και ασφαλεστέραν του ημετέρου αγώνος προετοιμασίαν. Τούτου γινομένου η επανάστασις έμελλε να εκραγή συγχρόνως από Πελοποννήσου και Σερβίας, ως υπέσχετο ο στρατηγός. Και η μεν εταιρία ουδεμιάς εφείσθη δαπάνης, αλλ΄έπραξε ίσως υπέρ την δύναμίν της όπως αποστείλη τον στρατηγόν εις Σερβίαν. Αλλ’ ο αγαθός και απλοϊκός Καραγεώργης, καθειρχθείς, ούτως ειπείν,εν τη οικία του Βοΐτσα, ον ενόμιζεν ειλικρινή φίλον και προς ον είχεν απεριόριστον εμπιστοσύνην, δεν έσχε την φρόνησιν και τη φροντίδα να προσκαλέση και τινάς των ισχυρών εν Σερβία οπαδών του όπως φυλάττωσιν αυτόν. Ο Βοΐτσας εφάνη κατ’ αρχάς πρόθυμος να συμβιβάση τον Καραγεώργην μετά του ηγεμονεύοντος Μιλός˙ άδηλον μεν είναι εάν από της πρώτης αρχής εμελέτησεν αυτός την προδοσίαν του φίλου του˙ αλλ’ οπωσδήποτε συνεννοηθείς μετά του Μιλός, προσήνεγκε τον τούτου αντίζηλον θύμα εις τον βωμόν της ιδιοτελείας, δολοφονήσας εν καιρώ νυκτός κοιμώμενον τον διαβόητον Καραγεώργην και τον γραμματέα τούτου Ναούμ και σφετερισθείς την αδαμαντοκόλλητον σπάθην ην έφερεν ο στρατηγός κατά τας εν Μολδαυία μετά του Λεβέντου συνδιαλέξεις. Δια του στυγερού τούτου ανοσιουργήματος απώλεσεν η μεν Σερβία το στερεώτατον αυτής υποστήριγμα, οι δε ατυχείς Έλληνες τον ισχυρότατον και φοβερώτατον σύμμαχόν των. Η δολοφονία του στρατηγού κατήνεγκε καίριαν πληγήν κατά του παρασκευαζομένου ελληνικού αγώνος, κατά της Σερβίας, κατά των συμφερόντων του Χριστιανισμού και της ανθρωπότητος, διότι έκτοτε ανεβλήθη τις οίδεν επί πόσον χρόνον η εκπλήρωσις των χριστιανικών πόθων. Ο Λεβέντης άφατον μεν ησθάνθη λύπην άμα ακούσας τον τραγικόν θάνατον του γενναίου Καραγεώργη, δεν απεδειλίασεν όμως εις τας περαιτέρω υπέρ της φίλης πατρίδος ενεργείας του, αλλά την θείαν βοήθειαν δια παντός επικαλούμενος εσκέπτετο πώς να πληρώση το κεχηνός.
Εν τούτοις τα μέλη της Φιλικής Εταιρίας επολλαπλασιάζοντο καθ’ εκάστην˙ κατ’ εξοχήν δε η Βλαχία και η Μολδαυία έγεμον εταιριστών. Κατά ταύτην όμως την εποχήν ήρξατο αναφαινομένη η μεταξύ των αδελφών διχόνοια, προπατορικόν αμάρτημα των Ελλήνων. Οι της εταιρίας αρχηγοί, οι συμπεριλαβανόμενοι υπό το κοινόν όνομα «Αρχή της Εταιρίας των Φιλικών», ει και ενεργούντες λίαν δραστηρίως, διέμενον ουχ ήττον άγνωστοι προς τα πολυάριθμα αυτής μέλη. Τω 1818 συνεκροτείτο η αρχή αύτη από οκτώ μελών, των πλείστων εμπόρων, και δη και τινών μικρολόγων. Επειδή δε μόνος ο νους δεν επαρκεί πάντοτε εις το διοικείν, εάν μη υπάρχωσι και τινές προλήψεις, τα διευθύνοντα την Εταιρίαν άγνωστα μέλη, νοήσαντα, ότι άνευ της υποστηρίξεως των εν τοις πράγμασι διακρινομένων ομογενών, δυσκόλως θα ενήργει η μηχανή, απεφάσισαν να συμπαραλάβωσιν εις τον αριθμόν των διευθυνόντων την αρχήν και τινάς εκ των επισημοτάτων ομογενών, τον κόμητα Καποδίστριαν υπουργόν του Αυτοκράτορος της Ρωσσίας, τον εν Πίση μητροπολίτην Ιγνάτιον, τον Αλέξανδρον Μαυροκορδάτον, τον Θεόδωρον Νέγρην γραμματέα του εν Μολδαυία ηγεμόνος Καλλιμάχου και τον διευθυντήν του εν Ιασίω ρωσσικού προξενείου Γ. Λεβέντην. Ο τελευταίος ούτος, δια την θέσιν του και δια την εν ταις Ηγεμονίαις ακαταμάχητον δύναμίν του ήτο αρμοδιώτατος ίνα κατορθώση πολλά εν ταις δυσίν επαρχίαις ένθα ήτο η εστία και ο πυρήν της φιλικής εταιρίας. Εκρίθη λοιπόν εύλογον ίνα ο μεν Ξάνθος μεταβάς εις την Πετρούπολιν, ανακοινώση το απόρρητον τω κόμητι Καποδίστρια, και παρακαλέση αυτόν εξ ονόματος πάντων όπως αναλάβη την αρχηγίαν υπό το όνομα «γενικός επίτροπος της αρχής», ο Τσακάλωφ πορευθή εις Πίσαν και κατειχήση τον μητροπολίτην Ιγνάτιον και τον Αλέξανδρον Μαυροκορδάτον, ο δε Αναγνωστόπουλος εν Μολδοβλαχία ποιήση κοινωνούς του μυστηρίου τον Θεόδωρον Νέγρην και Γεώργιον Λεβέντην, αμφότερους ικανούς να ενεργήσωσι δραστηρίως. Εκ Γαλαζίου ο Αναγνωστόπουλος έπεμψεν εις Βουκουρέστιον τον Γρηγόριον Φλέσσαν, απλούν όντα τότε της εταιρίας μέλος, και κομίζοντα επιστολήν προς τον Λεβέντην δι’ ης τον ειδοποίει ότι έμελλε να έλθη αυτός εντός ολίγου όπως τω φανερώση σπουδαιότατα πράγματα εν ονόματι της αρχής. Ο κομιστής των γραμμάτων και φύσει ανήσυχος Γρηγόριος Φλέσσας , συνομιλήσας μετά του Ολυμπίου και άλλων στρατιωτικών, τοσούτον εξήψε τας κεφαλάς αυτών, ώστε λόγος εγένετο δημοσία περί προσεχούς τινός ταραχής. Ανησυχών επί τούτοις ο ηγεμών Α. Σούτσος εξητήσατο πληροφορίας παρά του Λεβέντου, ούτος όμως λίαν ευσχημόνως διεσκέδασεν του ηγεμόνος τους φόβους και κατεπράυνε τας εξημμένας κεφαλάς του τε Φλέσσα και των λοιπών.
Ο Αναγνωστόπουλος, ασχολούμενος εν Μολδαυία όπως διορίση εφορίας, περιήλθεν εις σύγκρουσιν προς τινάς των διακεκριμένων εταιριστών, Φώτιον Ηλιάδην, Παναγιωτάκην Πίκον, Διογενίδην και τον παρά τω ηγεμόνι λίαν ισχύοντα και υπό του της φιλαυτίας δαίμονος κατεχόμενον Θεόδωρον Νέγρην. Τοσούτον δε ήρισεν προς αυτούς, ώστε παρά την εντολήν των συναδέλφων του δεν έκρινε πρέπον να διακοινώση το μυστήριον της αρχής προς τον Θεόδωρον Νέγρην, όστις έξοχον και εφευρετικώτατον κεκτημένος νουν είχεν εγχειρίση τω Αναγνωστοπούλω ιδιόχειρα σχέδια περί της καταστροφής της Κωνσταντινουπόλεως. Εις Βουκουρέστιον αφικόμενος ο Αναγνωστόπουλος ανεκοίνωσε τω Λεβέντη το μέγα της Εταιρίας μυστήριον και παρέλαβε αυτόν μέλος της Αρχής μετά των γραμμάτων Α.Λ.˙ είπε δ’ αυτώ ότι, επειδή μεν ο Σέκερης προκατέβαλε ποσόν τι χρημάτων υπέρ των αναγκών της εταιρίας, ανάγκη δ’ ήτο ν’ αποσταλώσιν αργύρια παραχρήμα εις Μάνην όπως ενωθώσιν αι δύο οικογένειαι των Μαυρομιχαλών και των Μουρζίνων, οι εταιρισταί διεβίβαζον τω Σέκερη όσα είχον εν χερσί χρήματα. Ο Λεβέντης, άτε δη μηδέποτε παρά μηδενός άλλου χρήματα λαβών, απέστειλε τότε, εν γνώσει του Αναγνωστοπούλου, εξ ιδίων προς τον Σέκερην δια δυών συναλλαγματικών 45.000 γροσίων, αναλογούντων τότε εξ γροσίων προς έκαστον τάληρον. Τα δε περί καταστροφής της Κωνσταντινουπόλεως έγγραφα σχέδια του Νέγρη έκαυσεν ο Λεβέντης ίνα μη περιπέσωσιν εις χείρας φανερών ή αφανών εχθρών.
Τον Φλέσσαν, φιλοτάραχον εξελεγχθέντα και ριψοκίνδυνον, ετήρει ο ηγεμών Σούτσος υπό κράτησιν εν τινί δωματίω του γραμματέως αυτού Σπυρίδωνος Βαλέτα. Ούτος, εταιριστής ων και αυτός, ανήγγειλε τω πολλάκις ερωτήσαντι αυτόν περί των συμβαινόντων Λεβέντη ότι ο ηγεμών συνέλαβε μεγάλας κατά του κληρικού υπονοίας, επάναγκες δ’ ήτο να μετέλθη ο Λεβέντης παν μέσον όπως προλάβη ην ο ηγεμών προετίθετο να διατάξη ακριβή έρευνα. Ο Λεβέντης λαβών συνέντευξιν μετά του ηγεμόνος και περιμείνας έως ου τον ίδη ευθυμότερον είπεν αυτώ ότι είδεν εν τω δωματίω του γραμματέως του Πελοποννήσιον τινά πατριώτην του, κρατούμενον τρόπον τινά εκεί. Ο ηγεμών αμέσως τον διέκοψεν ανακράξας «ο παππάς ούτος είναι παππάς πολύ επικίνδυνος». Ο Λεβέντης όμως στρέψας την ομιλίαν επί το αστειότερον, απεκρίνατο τω ηγεμόνι μειδιών «τω όντι είναι πολύ επικίνδυνος δια τας γυναίκας, καθότι πολύ τας αγαπά και κυνηγεί και είναι σχετικός και φίλος του αγίου Φερκίου, ούτινος εχρημάτισεν αρχιδιάκονος, προς τούτοις δε και συμπατριώτης εμού αυτού. Θερμώς λοιπόν παρακαλώ την Σην Υψ. όπως διατάξη να απολυθή, υπισχνούμαι δ’ εγώ ότι μετ’ ολίγας ημέρας θέλει απέλθει εις Κωνσταντινούπολιν». Απολυθείς ούτω ο Φλέσσας, ο και Φέρκιος επονομαζόμενος, μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, η δ’ Εταιρία διέφυγεν εξέτασιν εκ της οποίας ενδεχόμενον ήτο να προκύψωσι πολλά δεινά, εάν ανεκαλύπτοντο τα εν τοις εγγράφοις του Φλέσσα, ων την εξέλεγξιν είχεν αποφασίσει ο ηγεμών Σούτσος.
΄Γ Μέρος:
Η εις τα μεθόρια της Σερβίας μετάβασις του στρατηγού παρεσκευάσθη ώδε πώς˙ ο Μιχαήλ Λεονάρδος Πελοποννήσιος και ο Γεώργιος Ολύμπιος, αμφότεροι εταιρισταί και υπό την ρωσσικήν προστασίαν διατελούντες, ως ρώσσοι υπήκοοι, ώφειλαν ίνα αιτήσωσι μεν παρά του εν Μολδαυία διευθύνοντος το προξενείον Γ. Λεβέντου ρωσσικά διαβατήρια δια τα θερμά λουτρά της συνορευούσης τη Σερβία Μεχαδείας, συμπαραλάβωσι δε ως υπηρέτας αυτών, ο μεν Λεονάρδος τον Καραγεώργην υπό αλλοίον όνομα, ο δε Ολύμπιος τον τούτου γραμματέα Ναούμ. Επειδή δε φόβος υπήρχε μη διαπορευόμενος τας αυστριακάς επαρχίας ο Καραγεώργης φωραθή ένεκα του γιγαντίου αυτού αναστήματος, απεφασίσθη να προσποιηθή ούτος τον ασθενή, να εισέλθη εις κεκαλυμμένην μπρασοβανικήν άμαξαν και να διαβή ούτω τας επαρχίας Μπουκοβίνας και Τρανσυλβανίας μέχρι Μεχαδείας κατά το Βανάτον. Αποδεξαμένου του στρατηγού το σχέδιον, εχορήγησεν αυτώ ο Λεβέντης έτερα 500 ολλ. φλ. δια την δαπάνην της πορείας, πάντες δε ανεχώρησαν άγνωστοι δια των αυστριακών χωρών.Το σχέδιον επέτυχε πληρέστατα˙ οι οδοιπορούντες έφθασαν ακινδύνως εις Μεχαδείαν˙ εκείθεν ο Καραγεώργης και ο γραμματεύς του συνωδεύθησαν υπό μόνου του Ολυμπίου μέχρι των μεθορίων, οπόθεν ανυπερθέτως μεταβάντες εις Σερβίαν παρεδόθησαν εις χείρας του φίλου των Κνιάζου Βοΐτσα, μεθ’ ου συνεχή έσχον πρότερον αλληλογραφίαν και παρά τω οποίω ήδη κατέλυσαν. Ακολούθωςεπέστρεψεν ο Ολύμπιος εις Μεχαδείαν, ίνα ποιήση δήθεν χρήσιν των θερμών υδάτων, έχων μεθ’ εαυτού και την οικογένειάν του. Ο κυριώτατος του επιχειρήματος τούτου σκοπός ήτο να φθάση ασφαλώς εις Σερβίαν ο Καραγεώργης, να παραλάβη την αρχήν δια της εκεί μεγάλης δυνάμεώς του, και να διενεργήση την δραστικωτέραν και ασφαλεστέραν του ημετέρου αγώνος προετοιμασίαν. Τούτου γινομένου η επανάστασις έμελλε να εκραγή συγχρόνως από Πελοποννήσου και Σερβίας, ως υπέσχετο ο στρατηγός. Και η μεν εταιρία ουδεμιάς εφείσθη δαπάνης, αλλ΄έπραξε ίσως υπέρ την δύναμίν της όπως αποστείλη τον στρατηγόν εις Σερβίαν. Αλλ’ ο αγαθός και απλοϊκός Καραγεώργης, καθειρχθείς, ούτως ειπείν,εν τη οικία του Βοΐτσα, ον ενόμιζεν ειλικρινή φίλον και προς ον είχεν απεριόριστον εμπιστοσύνην, δεν έσχε την φρόνησιν και τη φροντίδα να προσκαλέση και τινάς των ισχυρών εν Σερβία οπαδών του όπως φυλάττωσιν αυτόν. Ο Βοΐτσας εφάνη κατ’ αρχάς πρόθυμος να συμβιβάση τον Καραγεώργην μετά του ηγεμονεύοντος Μιλός˙ άδηλον μεν είναι εάν από της πρώτης αρχής εμελέτησεν αυτός την προδοσίαν του φίλου του˙ αλλ’ οπωσδήποτε συνεννοηθείς μετά του Μιλός, προσήνεγκε τον τούτου αντίζηλον θύμα εις τον βωμόν της ιδιοτελείας, δολοφονήσας εν καιρώ νυκτός κοιμώμενον τον διαβόητον Καραγεώργην και τον γραμματέα τούτου Ναούμ και σφετερισθείς την αδαμαντοκόλλητον σπάθην ην έφερεν ο στρατηγός κατά τας εν Μολδαυία μετά του Λεβέντου συνδιαλέξεις. Δια του στυγερού τούτου ανοσιουργήματος απώλεσεν η μεν Σερβία το στερεώτατον αυτής υποστήριγμα, οι δε ατυχείς Έλληνες τον ισχυρότατον και φοβερώτατον σύμμαχόν των. Η δολοφονία του στρατηγού κατήνεγκε καίριαν πληγήν κατά του παρασκευαζομένου ελληνικού αγώνος, κατά της Σερβίας, κατά των συμφερόντων του Χριστιανισμού και της ανθρωπότητος, διότι έκτοτε ανεβλήθη τις οίδεν επί πόσον χρόνον η εκπλήρωσις των χριστιανικών πόθων. Ο Λεβέντης άφατον μεν ησθάνθη λύπην άμα ακούσας τον τραγικόν θάνατον του γενναίου Καραγεώργη, δεν απεδειλίασεν όμως εις τας περαιτέρω υπέρ της φίλης πατρίδος ενεργείας του, αλλά την θείαν βοήθειαν δια παντός επικαλούμενος εσκέπτετο πώς να πληρώση το κεχηνός.
Εν τούτοις τα μέλη της Φιλικής Εταιρίας επολλαπλασιάζοντο καθ’ εκάστην˙ κατ’ εξοχήν δε η Βλαχία και η Μολδαυία έγεμον εταιριστών. Κατά ταύτην όμως την εποχήν ήρξατο αναφαινομένη η μεταξύ των αδελφών διχόνοια, προπατορικόν αμάρτημα των Ελλήνων. Οι της εταιρίας αρχηγοί, οι συμπεριλαβανόμενοι υπό το κοινόν όνομα «Αρχή της Εταιρίας των Φιλικών», ει και ενεργούντες λίαν δραστηρίως, διέμενον ουχ ήττον άγνωστοι προς τα πολυάριθμα αυτής μέλη. Τω 1818 συνεκροτείτο η αρχή αύτη από οκτώ μελών, των πλείστων εμπόρων, και δη και τινών μικρολόγων. Επειδή δε μόνος ο νους δεν επαρκεί πάντοτε εις το διοικείν, εάν μη υπάρχωσι και τινές προλήψεις, τα διευθύνοντα την Εταιρίαν άγνωστα μέλη, νοήσαντα, ότι άνευ της υποστηρίξεως των εν τοις πράγμασι διακρινομένων ομογενών, δυσκόλως θα ενήργει η μηχανή, απεφάσισαν να συμπαραλάβωσιν εις τον αριθμόν των διευθυνόντων την αρχήν και τινάς εκ των επισημοτάτων ομογενών, τον κόμητα Καποδίστριαν υπουργόν του Αυτοκράτορος της Ρωσσίας, τον εν Πίση μητροπολίτην Ιγνάτιον, τον Αλέξανδρον Μαυροκορδάτον, τον Θεόδωρον Νέγρην γραμματέα του εν Μολδαυία ηγεμόνος Καλλιμάχου και τον διευθυντήν του εν Ιασίω ρωσσικού προξενείου Γ. Λεβέντην. Ο τελευταίος ούτος, δια την θέσιν του και δια την εν ταις Ηγεμονίαις ακαταμάχητον δύναμίν του ήτο αρμοδιώτατος ίνα κατορθώση πολλά εν ταις δυσίν επαρχίαις ένθα ήτο η εστία και ο πυρήν της φιλικής εταιρίας. Εκρίθη λοιπόν εύλογον ίνα ο μεν Ξάνθος μεταβάς εις την Πετρούπολιν, ανακοινώση το απόρρητον τω κόμητι Καποδίστρια, και παρακαλέση αυτόν εξ ονόματος πάντων όπως αναλάβη την αρχηγίαν υπό το όνομα «γενικός επίτροπος της αρχής», ο Τσακάλωφ πορευθή εις Πίσαν και κατειχήση τον μητροπολίτην Ιγνάτιον και τον Αλέξανδρον Μαυροκορδάτον, ο δε Αναγνωστόπουλος εν Μολδοβλαχία ποιήση κοινωνούς του μυστηρίου τον Θεόδωρον Νέγρην και Γεώργιον Λεβέντην, αμφότερους ικανούς να ενεργήσωσι δραστηρίως. Εκ Γαλαζίου ο Αναγνωστόπουλος έπεμψεν εις Βουκουρέστιον τον Γρηγόριον Φλέσσαν, απλούν όντα τότε της εταιρίας μέλος, και κομίζοντα επιστολήν προς τον Λεβέντην δι’ ης τον ειδοποίει ότι έμελλε να έλθη αυτός εντός ολίγου όπως τω φανερώση σπουδαιότατα πράγματα εν ονόματι της αρχής. Ο κομιστής των γραμμάτων και φύσει ανήσυχος Γρηγόριος Φλέσσας , συνομιλήσας μετά του Ολυμπίου και άλλων στρατιωτικών, τοσούτον εξήψε τας κεφαλάς αυτών, ώστε λόγος εγένετο δημοσία περί προσεχούς τινός ταραχής. Ανησυχών επί τούτοις ο ηγεμών Α. Σούτσος εξητήσατο πληροφορίας παρά του Λεβέντου, ούτος όμως λίαν ευσχημόνως διεσκέδασεν του ηγεμόνος τους φόβους και κατεπράυνε τας εξημμένας κεφαλάς του τε Φλέσσα και των λοιπών.
Ο Αναγνωστόπουλος, ασχολούμενος εν Μολδαυία όπως διορίση εφορίας, περιήλθεν εις σύγκρουσιν προς τινάς των διακεκριμένων εταιριστών, Φώτιον Ηλιάδην, Παναγιωτάκην Πίκον, Διογενίδην και τον παρά τω ηγεμόνι λίαν ισχύοντα και υπό του της φιλαυτίας δαίμονος κατεχόμενον Θεόδωρον Νέγρην. Τοσούτον δε ήρισεν προς αυτούς, ώστε παρά την εντολήν των συναδέλφων του δεν έκρινε πρέπον να διακοινώση το μυστήριον της αρχής προς τον Θεόδωρον Νέγρην, όστις έξοχον και εφευρετικώτατον κεκτημένος νουν είχεν εγχειρίση τω Αναγνωστοπούλω ιδιόχειρα σχέδια περί της καταστροφής της Κωνσταντινουπόλεως. Εις Βουκουρέστιον αφικόμενος ο Αναγνωστόπουλος ανεκοίνωσε τω Λεβέντη το μέγα της Εταιρίας μυστήριον και παρέλαβε αυτόν μέλος της Αρχής μετά των γραμμάτων Α.Λ.˙ είπε δ’ αυτώ ότι, επειδή μεν ο Σέκερης προκατέβαλε ποσόν τι χρημάτων υπέρ των αναγκών της εταιρίας, ανάγκη δ’ ήτο ν’ αποσταλώσιν αργύρια παραχρήμα εις Μάνην όπως ενωθώσιν αι δύο οικογένειαι των Μαυρομιχαλών και των Μουρζίνων, οι εταιρισταί διεβίβαζον τω Σέκερη όσα είχον εν χερσί χρήματα. Ο Λεβέντης, άτε δη μηδέποτε παρά μηδενός άλλου χρήματα λαβών, απέστειλε τότε, εν γνώσει του Αναγνωστοπούλου, εξ ιδίων προς τον Σέκερην δια δυών συναλλαγματικών 45.000 γροσίων, αναλογούντων τότε εξ γροσίων προς έκαστον τάληρον. Τα δε περί καταστροφής της Κωνσταντινουπόλεως έγγραφα σχέδια του Νέγρη έκαυσεν ο Λεβέντης ίνα μη περιπέσωσιν εις χείρας φανερών ή αφανών εχθρών.
Τον Φλέσσαν, φιλοτάραχον εξελεγχθέντα και ριψοκίνδυνον, ετήρει ο ηγεμών Σούτσος υπό κράτησιν εν τινί δωματίω του γραμματέως αυτού Σπυρίδωνος Βαλέτα. Ούτος, εταιριστής ων και αυτός, ανήγγειλε τω πολλάκις ερωτήσαντι αυτόν περί των συμβαινόντων Λεβέντη ότι ο ηγεμών συνέλαβε μεγάλας κατά του κληρικού υπονοίας, επάναγκες δ’ ήτο να μετέλθη ο Λεβέντης παν μέσον όπως προλάβη ην ο ηγεμών προετίθετο να διατάξη ακριβή έρευνα. Ο Λεβέντης λαβών συνέντευξιν μετά του ηγεμόνος και περιμείνας έως ου τον ίδη ευθυμότερον είπεν αυτώ ότι είδεν εν τω δωματίω του γραμματέως του Πελοποννήσιον τινά πατριώτην του, κρατούμενον τρόπον τινά εκεί. Ο ηγεμών αμέσως τον διέκοψεν ανακράξας «ο παππάς ούτος είναι παππάς πολύ επικίνδυνος». Ο Λεβέντης όμως στρέψας την ομιλίαν επί το αστειότερον, απεκρίνατο τω ηγεμόνι μειδιών «τω όντι είναι πολύ επικίνδυνος δια τας γυναίκας, καθότι πολύ τας αγαπά και κυνηγεί και είναι σχετικός και φίλος του αγίου Φερκίου, ούτινος εχρημάτισεν αρχιδιάκονος, προς τούτοις δε και συμπατριώτης εμού αυτού. Θερμώς λοιπόν παρακαλώ την Σην Υψ. όπως διατάξη να απολυθή, υπισχνούμαι δ’ εγώ ότι μετ’ ολίγας ημέρας θέλει απέλθει εις Κωνσταντινούπολιν». Απολυθείς ούτω ο Φλέσσας, ο και Φέρκιος επονομαζόμενος, μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, η δ’ Εταιρία διέφυγεν εξέτασιν εκ της οποίας ενδεχόμενον ήτο να προκύψωσι πολλά δεινά, εάν ανεκαλύπτοντο τα εν τοις εγγράφοις του Φλέσσα, ων την εξέλεγξιν είχεν αποφασίσει ο ηγεμών Σούτσος.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια
Παρακαλούμε να είστε ευγενικοί και να σέβεστε τους συνομιλητές σας. Αποφύγετε τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Προστατέψτε τα προσωπικά σας δεδομένα. Αν κρίνετε ότι το περιεχόμενο της ιστοσελίδας είναι παράνομο ή προσβάλει οποιοδήποτε δικαίωμα σας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας (e-mail: korakovouniwr@gmail.com) . Θα απαντήσουμε στο αίτημα σας το συντομότερο δυνατόν.