Κορακοβούνι & 1821. Η βιογραφία του Γεωργίου Λεβέντη. (Μέρος Ά)

 Εν όψει των 200 χρόνων από την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, που θα γιορτάσουμε αυτό το μήνα, το kwr φιλοξενεί αφιερώματα σχετικά με τα έργα και τις ημέρες εκείνης της ηρωικής εποχής.
 Στο παρόν άρθρο συνεχίζουμε με το Γεώργιο Λεβέντη. Αυτή τη φορά παραθέτουμε αυτούσια τη βιογραφία του, όπως την κατέγραψε η κόρη του, Χαρίκλεια, στην ελληνική εφημερίδα της Τεργέστης "Κλειώ".

Η βιογραφία δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 11ης Αυγούστου 1865 και όπως φαίνεται στον πρόλογο, έτυχε εγκωμιαστικών σχολίων από την αρχισυνταξία της εφημερίδας, η οποία παρότρυνε και άλλες Ελληνίδες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Χαρίκλειας Λεβέντη.

Η βιογραφία θα αναδημοσιευθεί από το kwr σε συνέχειες.

Μέρος 'Α

Εν τη σεμνή και γεραρά χορεία των προδρόμων και των πρωταθλητών του ιερού υπέρ της πολιτικής αναβιώσεως της Ελλάδος αγώνος θέσιν εντιμοτάτην και επίζηλον κατέχει αναμφισβητήτως και το όνομα του περιφανούς Γεωργίου Θ. Λεβέντου. Την κατωτέρω, σύντομον αυτού βιογραφίαν, ερανισθείσαν κατά το πλείστον εξ αυτογράφων του μακαρίτου σημειώσεων, δυναμένην δε βραδύτερον να χρησιμεύση ως αφετηρία εις ισοτρικόν τι δοκίμιον, καταχωρίζομεν πάνυ ασμένως, ου μόνον διότι αποτελεί αύτη το προσκήνιον ούτως ειπείν της ιστορίας της ελληνικής επαναστάσεως, αλλά και διότι συνεγράφη υπό της εν Αθήναις ευπαιδεύτου κόρης του αειμνήστου ανδρός. Η δεσποσύνη Χαρίκλεια Λεβέντη επηλήθευσε δια της συγγραφής της την χρυσήν του Ευριπίδου ρήτραν  «φιλόμουσον των Ελληνίδων το γένος». Κόρη αξία του γεννήτορος αυτής, και πατρός μετριόφρονος μετριόφρων θυγάτηρ, επροσπάθησε όπως αναλάβη θέσιν φιλαλήθους ιστορικού ίνα μη επηρεασθή το παράπαν υπό της παιδικής στοργής μηδέ περιπέση εις υπερβολικόν τινά έπαινον. Αλλά και εν τη αρετή ταύτη μη τηρήσασα το ορθόν μέτρον, παρήλθε πολλάκις σιωπηλώς του ευγενούς πατρός της την έξοχον αξίαν, αρκεσθείσα εις αμυδράς τινάς περί αυτής νύξεις. Τούτου ένεκα η της «Κλειούς» σύνταξις ουδεμίαν μεν επιφέρει μεταβολήν εις το πραγματικόν του κειμένου μέρος, αλλά εξαίρει ενιαχού κατά καθήκον όσα παρεσιώπησεν η αξιέπαινος της βιογράφου μετριότης. Συγχαίροντες από καρδίας τη κυρία Χαρικλεία Λεβέντη, ευχόμεθα διακαώς όπως και άλλαι Ελληνίδες μιμηθώσι το παράδειγμα αυτής. Καιρός είναι πλέον να παύση παρ΄ημίν η των οθνείων και λίαν ψυχοφθόρων μυθιστορημάτων ανάγνωσις, να επιδοθώσι δε και αι Ελληνίδες κόραι, εις ων τας χείρας ανατεθήσεται το μέλλον της επερχομένης γενεάς, εάν μη εις την συγγραφήν, τουλάχιστον εις την εμβριθή μελέτην σπουδαίων ιστορικών και ηθικών συγγραμμάτων, όπως δυνηθώσι να θηλάσωσι τα τέκνα των, άμα το φυσικό γάλακτι, και το γάλα της φιλοπατρίας, της θεοσεβείας και της αρετής.

                         --------------------------------------

Κατά την εν Πελοποννήσω επαρχίαν Κυνουρίας, εν τη κωμοπόλει Καρακοβουνίου του δήμου Βρασιών, εγεννήθη το 1790 ο Γεώργιος Θ. Λεβέντης εκ γονέων ορθοδόξων και ευσεβών και τα πρώτα φερόντων εν τη επαρχία εν τη αυτή επαρχία. Ο πατήρ αυτού Θεόδωρος, άσβεστον περιθάλπων εν τη καρδία τον της φιλοπατρίας και ελευθερίας σπινθήρα, ηρωικώς επί μακρόν ηγωνίσατο και διέπρεψε κατά την εν Πελοποννήσω εκραγείσαν επανάστασιν του 1769, ήτις, καίτοι επί αισιωτάτοις οιωνοίς αρξαμένη, έσχεν όμως τέλος οίκτιστον και έτι μάλλον περιέσφιγξε τας δουλικάς των ημετέρων προπατόρων αλύσεις. Τω 1774 συνωμολογήθη η του Καϊναρτσή συνθήκη, δι΄ ης η Ρωσία ηνάγκασε την Πύλην ίνα κυρήξη προς τους επαναστατήσαντας Έλληνας αμνηστείαν. Ο Θεόδωρος Λεβέντης μετέβη τότε εις την νήσον των Σπετσών παρακολουθούμενος υπό δυων πατριωτών και πιστοτάτων αυτού οπαδών και συναγωνιστών, οίτινες επίσης ως εκείνος διεκρίνοντο επί ατρομήτω θάρσει και ελληνικώ αναστήματι. Κατά συγκυρίαν είχε προσορμισθή εις την αυτήν νήσον και στόλος οθωμανικός. Ενταύθα προδοθέντες μετ’ ολίγον οι ήρωες ως μέτοχοι της επαναστάσεως, απήχθησαν βιαίως εις Κωνσταντινούπολιν και κατεδικάσθησαν να διάξωσι τας λοιπάς του βίου αυτών ημέρας εις ζοφεράν και ευρωτιώσαν ειρκτήν. Ο πατήρ του Θεοδώρου και πάππος του Γεωργίου, Γεώργος, εκποιήσας το κάλλιστον των κτημάτων του και παραλαβών μεθ’ εαυτού τον αργύριον, έσπευσεν έντρομος εις Κωνσταντινούπολιν όπως εξαγοράση την πολύτιμον του τέκνου ζωήν. Και δια μεν του χρυσίου και της ισχυράς ρωσσικής προστασίας, ην δυνάμει της προμνημονευθείσης συνθήκης επεκαλέσθη, κατώρθωσεν όπως απολυθώσιν ο τε υιός αυτού Θεόδωρος και οι έτεροι δύο συναθληταί. Αλλά του μακρού πλου η κακουχία, του γήρως η ασθένεια, της πατρικής καρδίας το φιλόστοργον και πολυμέριμνον και αι φοβεραί και μεγάλαι οδύναι ας υπέστη, διέκοψαν το νήμα των ημερών του γέροντος Γεώργου Λεβέντου, αποβιώσαντος μετ’ ου πολύ εν Κωνσταντινουπόλει. Ο υιός αυτού Θεόδωρος, επανελθών εις τα ίδια, ενυμφεύθη βραδύτερον την Μεταξού Λέοντα, εξ ης εγέννησε υιόν πρωτότοκον τον Γεώργιον Λεβέντην΄ τυχών δε ύστερον και άλλων ευπαίδων τέκνων ετελεύτησε περί την πρώτην του καθ΄ημάς αιώνος δεκαετηρίδα.

Τα πρώτα γράμματα έμαθεν ο Γεώργιος Λεβέντης παρά τινί αυτού θείω εν Ύδρα’ τελειότερον δε εξεπαιδεύθη παρ’ ετέρω εκ πατρός θείω του εν Μολδαυία, ένθα μετέβη το 1805. Τω 1812, ότε κατέστη παντοδύναμος η τον μέγαν κολοσσόν της Γαλλίας κρημνίσασα Ρωσσία, διωρίσθη ο Γεώργιος υπεραρίθμιος παρά τω γενικώ ρωσσικώ προξενείω Μολδαυίας, λαβών τον βαθμόν ακτουαρίου και επιτελών καθήκοντα διερμηνέως. Ηγεμόνευε δε τότε Αλέξανδρος ο Καλλιμάχης. Εν τω αξιώματι τούτω ο Γεώργιος Λεβέντης, υγιείς αείποτε πρεσβεύσας αρχάς, τίμιον δε και ενεργόν και σπάνιον χαρακτήραν διατρανώσας, δεν εβράδυνε να διαπρέψη και απολαύση γενικής αγάπης και υπολήψεως. Όσον ηγαπάτο παρά των Ελλήνων, τοσούτον ετιμάτο και εσέβετο παρά των ιθαγενών. Ο της Ζωσιμαίας αδελφότητος και των άλλων ευκλεών του έθνους ευεργετών εφάμιλλος Γεώργιος Λεβέντης διήνυε τον βίον αγαθοεργών, μετήρχετο αδιαλείπτως την οσημέραι αυξανομένην ισχύν του επ’ ωφελεία της πατρίδος, συνετέλει πλουσιοπαρόχους δαπανώμενος δαπάνας το κατά δύναμιν υπέρ της διαδόσεως και της προόδου της παιδείας του ελληνικού έθνους, ιδίοις δε αναλώμασιν εξεπαίδευε πλείστους των ομογενών νέων εν τε τη περικλεεί τότε του Βουκουρεστίου σχολή και εν τοις πανεπιστημίοις της κατά την Δύσιν Ευρώπης, έτυχε δε της αφάτου χαράς να ίδη τους παρ’ αυτού ευεργετηθέντας διαπρέποντας ύστερον ως επιστήμονας πολιτικούς και στρατιωτικούς.

Κατά μάρτιον του 1817, παυθέντος του Κυρίκου εκ της θέσεως του εν Βουκουρεστίω γενικού ρωσσικού προξενείου, ο του Γεωργίου Λεβέντη προϊστάμενος Πίνης διετάχθη παρά του εν Κωνσταντινουπόλει πρεσβευτού της Ρωσσίας και θερμού των Ελλήνων προστάτου Στρογανώφ ίνα μεταβή ανυπερθέτως εις Βουκουρέστιον (ένθα ηγεμόνευε τότε ο Καρατσάς) και διευθύνη το αυτόθι γενικόν προξενείον’ έλαβε δε συγχρόνως εντολήν ίνα καταλίπη υπ΄ευθύνην του εν Ιασίω τον ικανώτατον των υπαλλήλων ως διευθυντήν του εν Ιασίω γενικού προξενείου. Σημειωτέον ότι παρά μεν τοις Ρώσσοις ο εκάστοτε αρχαιότερος των υπαλλήλων ανελάμβανεν εν απουσία του προϊσταμένου του την διεύθυνσιν της υπηρεσίας, ο δε Γεώργιος Λεβέντης ήτο ο νεώτατος των υπαλλήλων εν τω ρωσσικώ προξενείω. Ο Κ. Πίνης ει και μηδαμώς επιθυμών να χωρισθή μηδ’ επί μικρόν του προσφιλούς αυτώ Λεβέντου, ηναγκάσθη όμως χάριν αυτής της υπηρεσίας όπως αναθή την του γενικού ρωσσικού προξενείου διεύθυνσιν εις αυτόν ως τον ικανώτατον και τιμιώτατον, και ως δυνάμενον κατ’ εκείνην μάλιστα την εποχήν να εκπροσωπήση αξιοπρεπέστατα εν Μολδαυία την μεγάλην δύναμιν της Ρωσσίας. Υπό την κραταιάν ταύτης αιγίδα προσεκτήσατο ο Λεβέντης πλείστην όσην και πολιτικήν ισχύν και πλούτου περιουσίαν, δι’ ης προωρίσθη μετ’ ολίγων άλλων παρά της Θείας Προνοίας εις την προπαρασκευήν και την ενέργειαν της εθνικής ημών παλιγγενεσίας.

Κατά την περί ης ο λόγος εποχήν έζη και ενήργει εν Ρωσσία Επτανήσιος τις «Νικόλαος Γαλάτης» καλούμενος και φέρων στρατιωτικόν της Επτανήσου βαθμόν. Τούτον απέστειλεν η της Ρωσσίας κυβέρνησις δια ρώσσου ταχυδρόμου μέχρις Ιασίου, μηνύσασα προς το εν Μολδαυία προξενείον της, ότι, επειδή ο ρηθείς Γαλάτης ανήκεν εις τινά Ελλήνων εταιρίαν ανυπόμονον και σφόδρα οργώσαν όπως αποσείση τον της δουλείας ζυγόν, πρέπον άμα και φιλάνθρωπον ήτο να προστατευθή αυτός κατά το δυνατόν ίνα μη πάθη τι δεινόν εν τη τουρκική χώρα. Παρηγγέλθη λοιπόν η προξενική αρχή να επιτηρήση και προστατεύση αυτόν ως ρώσσον υπήκοον υπό το ψευδώνυμον «Αλεξιανού»’ εάν όμως (έλεγε προς τούτοις η διαταγή) ο Γαλάτης απεφάσιζε ποτέ να απέλθη εκ Μολδαυίας, τότε έπρεπε να αποβάλη το πλαστόν του Αλεξιανού όνομα, προσλάβη δε πάλιν την τε αληθή επωνυμίαν του Γαλάτου και την προστασίαν της Επτανήσου. Το μέσον τούτο μετήλθε η Ρωσσία όπως διασώση τον Γαλάτην από του τυχόν επαπειλήσοντος αυτού κινδύνου, εάν ποτέ ο της εταιρίας σκοπός ανεκαλύπτετο παρά των οθωμανικών αρχών.

Του πολυθρυλήτου Γαλάτου ο βίος είναι λίαν περίεργος και τυχοδιωκτικός’ πρώτον μετέβη ούτος εις Οδησσόν περί τα τέλη του 1816, φορών άγγλου στρατιώτου στολήν’ δια της σπανίας ευφυίας του και της περί το λέγειν δεινότητος εφείλκυσε πολλούς προς εαυτόν και ταχέως εγένετο φίλος των εκεί μελών της αρχής, Νικολάου Σκουφά, Εμμανουήλ Ξάνθου και Αθανασίου Τσακάλωφ. Τούτους άπαντας δια του αγυρτικού τρόπου του έπεισεν, ότι, συγγενής ων του Καποδιστρίου, μετέβαινεν επίτηδες εις Πετρούπολιν όπως ενεργήση υπέρ της εταιρίας. Οι αγαθοί εκείνοι άνδρες, πιστεύσαντες εις τους λήρους του Γαλάτου, ανεκοίνωσαν αυτώ το μέγα μυστήριον και συμπαρέλαβον αυτόν ως μέλος της αρχής, ελπίζοντες ότι θα συνετέλει εις του μεγάλου επιχειρήματος την αισίαν κατόρθωσιν. Πορευόμενος εις Πετρούπολιν ο Γαλάτης διέτριψε χρόνον τινά εν Μόσχα, ένθα κατήχησε και ενεθουσίασεν εις άκρον τον πρώην φυγάδα ηγεμόνα Μαυροκορδάτον και κατέστησεν αυτόν απλούν μέλος της εταιρίας. Εν Πετρουπόλει εξετραχηλίσθη εις τοσαύτα πλημμελήματα, ώστε η ρωσσική κυβέρνησις, ει και ανακαλύψασα τα κατά την εταιρίαν εκ των συλληφθέντων εγγράφων του, ηρκέσθη μόνον ίνα αποπέμψη αυτόν εκ Ρωσσίας, τον συνέστησε δε πάνυ γενναίως και φιλανθρώπως προς την εν Μολδαυία προξενικήν αρχήν, υπλαβούσα τας περί εταιρίας ιδέας του ως κενά πλάσματα νεανικής φαντασίας. Εν ταις Ηγεμονίαις κατήχησεν ο Γαλάτης πολλούς και δη και τον διευθύνοντα το κατά την Μολδαυίαν γενικόν της Ρωσσίας προξενείον Γεώργιον Λεβέντην, ου τινός υπό την επιτήρησιν και διετέλει. Καθ’ υπερβολήν άσωτος ων, συνεχώς περιέπεπτεν εις αξιοποίνους και επιφόβους παρεκτροπάς, ο δε φιλογενής Λεβέντης αείποτε εφιλοτημήθη και εσπούδασεν ίνα προλάβη η επανορθώση τας αδικοπραγίας και την απληστίαν του, δαπανήσας εν όλω πλείονας των 4000 ολλ. φλωρίων χάριν της Φιλικής Εταιρίας, ης τα συμφέροντα εξετίθει και εζημίου ο Γαλάτης.

Συνεχίζεται...

Για άλλη  μια φορά ευχαριστούμε την Γιάννα Τετώρου για την πολύτιμη βοήθεια της.