Γεώργιος Λεβέντης ο Κορακοβουνίτης Φιλικός

O Γεώργιος Λεβέντης ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός της νεοσύστατης Ελλάδας. Γεννήθηκε στο Κορακοβούνι της Κυνουρίας το 1790. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Ύδρα και αργότερα μετέβη στη Μολδαβία. 

Το 1812 ανέλαβε καθήκοντα διερμηνέα στα ρωσικά προξενεία του Βουκουρεστίου και του Ιασίου στη Ρουμανία. Το 1817 ανέλαβε τη διεύθυνση του γενικού ρωσικού προξενείου στη Μολδαβία, ενώ παράλληλα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Ο Λεβέντης, πιστεύοντας ότι το έργο της οργάνωσης έπρεπε να εξαπλωθεί σε περισσότερες περιοχές, και με τη συμμετοχή Βουλγάρων και Σέρβων, άρχισε αλληλογραφία με Βούλγαρους οπλαρχηγούς και Σέρβους ηγέτες, που ίσως μπορούσαν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο, ξοδεύοντας για το σκοπό αυτό σημαντικά ποσά. Το 1819 ο Λεβέντης εκλέχτηκε ως ένας από τους ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας. Ήταν ο επικεφαλής της Εφορίας των Φιλικών του Βουκουρεστίου. Προσέφερε μεγάλα ποσά για την ενίσχυση του έργου της, καθώς και για τις σπουδές των Ελλήνων σε ευρωπαϊκές σχολές και πανεπιστήμια.

Ύστερα από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό πήγε στην Πελοπόννησο. Επίσης, εκλέχτηκε πληρεξούσιος της πατρίδας του στην Εθνοσυνέλευση του 1832. Αφού ξόδεψε πάρα πολλά για το Ελληνικό Έθνος, πέθανε από αποπληξία στην Αθήνα, πάμφτωχος, στις 24 Νοεμβρίου 1847.

ΠΗΓΗ: wikipedia


Λεβέντης, Γεώργιος 

(Κορακοβούνι Κυνουρίας 1790 – Αθήνα 1847).

Φιλικός και αγωνιστής του 1821. Εγγονός του συνονόματου κλέφτη του 18ου αι., μεγάλωσε και μαθήτευσε στην Ύδρα και από το 1805 συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Μολδαβία. Το 1812 διορίστηκε διερμηνέας στα ρωσικά προξενεία του Ιασίου και του Βουκουρεστίου και το 1817 ανέλαβε τη διεύθυνση του γενικού ρωσικού προξενείου της Μολδαβίας.
 Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1817 από τον ενθουσιώδη Φιλικό Νικόλαο Γαλάτη, τον οποίο ξεπέρασε σε ενθουσιασμό και πολυπραγμοσύνη, χωρίς να αποκλίνει –όπως ο Γαλάτης– από τους στόχους και τη γραμμή της εθνικής οργάνωσης.

Ο Λ. θεωρούσε ότι το έργο της Φιλικής Εταιρείας έπρεπε να αποκτήσει ευρεία διάδοση με τη συμμετοχή των Βουλγάρων και των Σέρβων. Γι’ αυτό άρχισε συστηματική αλληλογραφία με Βουλγάρους οπλαρχηγούς και Σέρβους ηγέτες, δαπανώντας για τον σκοπό αυτό μεγάλα χρηματικά ποσά.
Μύησε τον Νταλιάνη Χατζημιχάλη και τον Σέρβο καπετάνιο Βέλκο, οι οποίοι προθυμοποιήθηκαν να συνεργαστούν με τον αρχηγό των Βουλγάρων στρατιωτών της Βεσσαραβίας Δημήτριο Βατικιώτη. Επίσης στον Λ. οφείλεται η μύηση, το 1817, του Σέρβου ηγέτη Καραγεόργεβιτς (Καραγιώργη). Ο Καραγεόργεβιτς οδηγήθηκε κρυφά από το συνεργάτη του Λ., Γεωργάκη Ολύμπιο, στο Ιάσιο, ορκίστηκε αιώνια φιλία και αφοσίωση στο ελληνικό έθνος και υποσχέθηκε να ξεσηκώσει Σέρβους και Βουλγάρους εναντίον του κοινού κυρίαρχου. Με χρήματα του Λ. επιτεύχθηκε η μυστική προώθηση του Καραγεόργεβιτς στο σερβικό έδαφος, αλλά η προδοσία του Σέρβου ηγεμόνα Μίλος Ομπρένοβιτς και η δολοφονία του Καραγεόργεβιτς (12 Ιουνίου 1817) οδήγησαν στην αποτυχία το μεγαλόπνοο σχέδιο του Λ. για παμβαλκανική εξέγερση.

Η δραστηριότητα του Λ. έπεισε τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας να τον εκλέξουν ως έναν από τους ηγέτες της (1819), ενθαρρύνοντας και με τον τρόπο αυτό τη γενναιοδωρία του για τους σκοπούς της Εταιρείας. Στη συνέχεια ο Λ. ενίσχυσε οικονομικά το έργο των Φιλικών στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες, αλλά και τις σπουδές πολλών Ελλήνων σε ευρωπαϊκές σχολές και πανεπιστήμια.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μετέβη στην Πελοπόννησο, όπου εξελέγη πληρεξούσιος της ιδιαίτερης πατρίδας του, Κυνουρίας, στην Εθνοσυνέλευση του 1832. Ο Όθων του προσέφερε διάφορες διοικητικές θέσεις και δύο φορές τη διεύθυνση των ελληνικών προξενείων Κωνσταντινούπολης και Βουκουρεστίου, ωστόσο δεν ανέλαβε καμιά από αυτές. Πέθανε πάμφτωχος στις 24 Νοεμβρίου 1847, αφήνοντας εφτά παιδιά. Ένα από αυτά, η κόρη του Χαρίκλεια, έφερε στο φως έπειτα από 18 χρόνια ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα του Λ., το οποίο δημοσιεύτηκε στην ελληνική εφημερίδα της Τεργέστης, Κλειώ.

ΠΗΓΗ: Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ